Ponad 750 zakładów pracy i ponad 700 tysięcy osób z całej Polski dołączyło do solidarnościowego strajku okupacyjnego, jaki 14 sierpnia 1980 roku ogłosili robotnicy ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Protest trwał osiemnaście dni. Ostatniego z nich strajkujący podpisali z delegatami rządu historyczne w skutkach i rewolucyjne w formie Porozumienie Gdańskie.
/ spacery adresowane są do osób powyżej 16 roku życia
/ bilet kosztuje tylko 12 zł → zaopatrz się online
/ spotykamy się vis-à-vis kas biletowych ECS (parter)
/ oprowadzanie potrwa ok. 90 minut
W rocznicę strajkowych dni z sierpnia 1980 roku zapraszamy na spacery subiektywne po wystawie stałej ECS. Dlaczego „subiektywne”? Bo przewodnikami są uczestnicy wydarzeń sprzed lat, którzy oprowadzą ścieżkami, jakie wyznaczają ich pamięć i osobista perspektywa.
To był najbardziej brzemienny w skutkach sprzeciw wobec rządów komunistów w Polsce po II wojnie światowej. Na czele protestu stanął Lech Wałęsa. Dziesiątego dnia strajku przybyła do Gdańska delegacja rządowa z wicepremierem na czele. Strajkujący negocjowali z delegatami rządu jak równy z równym. Domagali się, m.in.: zgody władz na powołanie niezależnych związków zawodowych, gwarancji prawa do strajku oraz bezpieczeństwa dla jego uczestników i osób wspomagających protest, możliwości legalnego wydawania niezależnych publikacji oraz upowszechnienia informacji o skali kryzysu gospodarczego w kraju i podjęcia publicznej dyskusji na temat reform.
Efektem negocjacji strajkujących z rządem był dokument, który przeszedł do historii jako Porozumienie Gdańskie. 31 sierpnia Lech Wałęsa obwieścił z wysokości Bramy nr 2 tłumom zebranym po drugiej stronie: „Mamy wreszcie niezależne, samorządne związki zawodowe! Mamy prawo do strajku! A następne prawa ustanowimy już niedługo!”.
Dziewięć lat później, 4 czerwca 1989 roku, odbyły się w Polsce pierwsze częściowo wolne wybory. W listopadzie 1989 roku upadł Mur Berliński, a kolejne narody Europy Środkowo-Wschodniej zaczęły upominać się o niepodległość.
„Ten tramwaj dalej nie pojedzie!” – zawołała motornicza Henryka Krzywonos, rozpoczynając strajk gdańskiej komunikacji. Dołączyła do protestujących w Stoczni Gdańskiej im. Lenina i znalazła się w gronie sygnatariuszy Porozumienia Gdańskiego. Miała wówczas 27 lat.
Po wprowadzeniu stanu wojennego represjonowana, zwolniona z pracy, inwigilowana. Współorganizowała pomoc dla rodzin osób internowanych i więzionych.
W III RP zaangażowana w działalność społeczną na rzecz dzieci z trudnych środowisk. Posłanka na Sejm. Wraz z mężem Krzysztofem Strycharskim adoptowali dwanaścioro dzieci, są dziewiętnastokrotnymi dziadkami.
W czasie strajku sierpniowego w Stoczni Gdańskiej im. Lenina był jednym z twórców Strajkowego Biuletynu Informacyjnego „Solidarność” – głównego źródła informacji o przebiegu strajku, zarówno dla biorących udział w proteście stoczniowców, jak i dla wszystkich wspierających strajk z drugiej strony stoczniowej bramy. Miał wówczas 31 lat.
Z wykształcenia matematyk. Współpracował z Komitetem Obrony Robotników i Komitetem Samoobrony Społecznej KOR. Współzałożyciel wydawnictwa NOWA. W kręgach opozycyjnych wsławił się przede wszystkim aktywnym zaangażowaniem w działalność poligraficzną i wydawniczą. Założyciel i członek zarządu Stowarzyszenia Wolnego Słowa.
W latach 80. aktywnie związany z Solidarnością – współorganizował struktury związku na Śląsku oraz brał udział w protestach w Zakładach Azotowych w Kędzierzynie.
Inżynier specjalizujący się w zakresie mechaniki i energetyki. Podczas I Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność” pełnił funkcję prowadzącego obrady w gdańskiej Hali „Olivia” (1981). Po wprowadzeniu stanu wojennego współtworzył podziemne struktury Solidarności, publikował w prasie drugiego obiegu, wykładał w ramach tzw. latających uniwersytetów.
W wolnej Polsce sprawował urząd premiera RP. Wykładowca akademicki.