O kondycji psychicznej młodego pokolenia

W debacie uczestniczyć będą

Bogusław Borys | psycholog kliniczny, certyfikowany psychoterapeuta, dawny kierownik Zakładu Psychologii Klinicznej Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego
Anita Sumiła | psychiatra dzieci i młodzieży, certyfikowana  psychoterapeutka Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, prezeska zarządu Fundacji Wspierania Dzieci i Rodzin
Ewa Woydyłło-Osiatyńska | psycholożka, specjalistka w dziedzinie psychologii i terapii uzależnień, związana z Ośrodkiem Terapii Uzależnień Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie

moderator
Marcin Szulc | nauczyciel akademicki i psycholog, Zakład Psychologii Osobowości i Psychologii Sądowej Uniwersytetu Gdańskiego

Wydarzenie będzie transmitowane na profilu ECS facebook.com/ecsgdansk oraz na stronach ecs.gda.pl i gdansk.pl. W imieniu Klubu Myśli Obywatelskiej im. Tadeusza Mazowieckiego zaprasza prof. dr hab. inż. Janusz Rachoń, autor poniższego wprowadzenia.

O kondycji psychicznej dzieci i młodzieży w Polsce wiele mówią statystki i badania.
Z raportu „Życie warte jest rozmowy” wynika, że w 2021 roku w Polsce próbę samobójczą podjęło 1439 dzieci i nastolatków, z czego 127 osób odebrało sobie życie. W stosunku do 2020 roku notujemy 77-proc. wzrost zachowań samobójczych wśród młodzieży. W statystyce dokonanych samobójstw, polska młodzież zajmuje drugie miejsce w Europie. To alarmujące dane! Liczba prób samobójczych wśród nastolatków wciąż rośnie, z czym chyba przestajemy sobie radzić.
„Ogólnopolskie badanie jakości życia dzieci i młodzieży w Polsce” (2021), przeprowadzone na zlecenie rzecznika praw dziecka, wskazuje, że: 14% polskich uczniów wymaga „znaczącej interwencji związanej z ich funkcjonowaniem psychicznym”, 15% dzieci z drugiej klasy szkoły podstawowej i 13% z klasy szóstej, a także 13% młodzieży z klas drugich szkół ponadpodstawowych – negatywnie ocenia swój stan psychiczny.
„Konieczne jest pilne wdrożenie programów psychoedukacyjnych związanych z zapobieganiem i leczeniem depresji, głównie wśród nastolatków. Wdrażanie tych programów powinno obejmować całą sieć społeczną nastolatków, czyli: ich samych, rodziców i nauczycieli. Wniosek ten wynika z dużego odsetka odpowiedzi związanych z brakiem radości życia, poczuciem, że ma się wszystkiego dość (44%), oceną, że jest tak źle, że nic nie chce się robić (49%)” – czytamy m.in. w raporcie z badania.

prof. dr hab. inż. Janusz Rachoń