PRAWA CZŁOWIEKA

Akt Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie oraz inne dokumenty ratyfikowane przez polskie władze odbiły się szerokim echem w prasie podziemnej. Były one wykorzystywane jako narzędzie nacisku na władze PRL w zakresie zagwarantowania powziętych na siebie zobowiązań w zakresie respektowania praw człowieka. W tekstach im poświęconych analizowano nie tylko samą ich definicję, ale ich znaczenie dla działalności opozycji (anonimowy tekst Rola Paktów Praw Człowieka), jako podstawy programu społecznego i politycznego (artykuł B. Cywińskiego), podnoszono konieczność walki o ich respektowanie przez władzę. Zagadnienia praw człowieka postrzegano również w zakresie prawa do wolności słowa (tekst Kazimierza Orłosia).
 
  1. Kazimierz Orłoś, O wolności słowa i o cenzurze po ratyfikacji paktów praw człowieka, „Zapis”, 1977, nr 4, s.70–77.

  2. Konrad Bieliński, O wartościach i działaniu, „Krytyka”, 1978, nr 2, s. 193–196.

  3. Tadeusz Mazowiecki, Chrześcijanie wobec praw człowieka, „Głos”, 1978, nr 5, s. 15–20.

  4. Bohdan Cywiński, Wychowanie do podmiotowości, „Głos”, 1978, nr 7, s. 31–36.

  5. Ludwik Dorn, Demokracja i demokratyzacja, „Głos”, 1979, nr 1 (13), s. 3–5.

  6. Rola Paktów Praw Człowieka, „Opinia”, 1979, nr 2 (22), s. 2.

  7. Jan Tomasz Gross, Prawa człowieka jako „Realpolitik”, „Res Publica”, 1979, nr 3, s. 58–66.

  8. Andrzej Stanisławski [Stanisław Michalkiewicz], Praworządność czy… polityczne kłusownictwo?, „Opinia”, nr 3-4, 1980, r. 4 s. 7–9.

  9. Bronisław Geremek, Dwa narody, „Krytyka”, 1987, nr 25, s. 5–6.

  10. Paweł Kłoczowski, Refleksje o prawach człowieka, „Res Publica”, 1988, nr 11, s. 2–5.